Σάββατο πρωί, η παρέα μαζεύεται σιγά σιγά και ξεκινάμε για τη Σπάρτη και τον πανέμορφο Ταΰγετο. Προορισμός μας είναι το Σπήλαιο της Αρμίτσας που βρίσκεται στις ανατολικές πλαγιές του Ταΰγετου και πολύ κοντά στη Μονή Γόλα πάνω από το χωριό Γοράνοι.
Η παρέα αποτελείται από πέντε άτομα της ομάδας συν τέσσερεις φίλους από τον σπηλαιολογικό σύλλογο Θησέα. Για την ομορφιά του σπηλαίου είχαμε ακούσει πάρα πολλά και όλοι ανυπομονούσαμε να το εξερευνήσουμε.
Η είσοδος του σπηλαίου, η οποία βρίσκεται στην άκρη ενός βατού χωματόδρομου, προβάλει μπροστά μας ύστερα από 3μιση ώρες. Με γρήγορες κινήσεις φορέσαμε τα υλικά μας και αρχίσαμε το αρμάτωμα.
Στήνονται δυο διαδρομές, (αφού είμαστε εννέα άτομα). Παρότι το 1ο κατέβασμα φτάνει στα -40 μέτρα, το αρμάτωμα σταματάει στα -30 μέτρα βάθος, εκεί υπάρχει πατάρι και εκεί αρχίζει το παιχνίδι: Το σπήλαιο έχει πολλά στενώματα που οδηγούν σε σχετικά μικρές αλλά πανέμορφες αίθουσες και σε σημεία με αρκετές εναλλακτικές διαδρομές.
Προχωρώντας βαθύτερα συναντάμε ολόλευκα κοράλλια, κουρτίνες, γκουρ, λιμνούλες και εντυπωσιακούς σταλαγμιτικούς σχηματισμούς. Θέλει πολλή προσοχή από όλους μας ώστε να μην ‘’λερώσουμε’’ την ομορφιά του σπηλαίου, η σπάσουμε τα φρεσκοσχηματισμένα σταλαγμιτικά και απλά να την απολαύσουμε.
Η διαδρομή που ακολουθούμε είναι κατηφορική και φτάνουμε στο δεύτερο κατέβασμα που είναι περίπου 20 μέτρα. Φτάνοντας κάτω αφήνουμε πλέον τα υλικά μας και συνεχίζουμε την πορεία μας μέσα στην καρδιά του σπηλαίου.
Αντιστηρίξεις, στενώματα, καταρριχητικά κατεβασματάκια και μικρές διαδοχικές αίθουσες εντυπωσιακά στολισμένες κρατάνε τον ενθουσιασμό μας στα ύψη. Φωτογραφίες, βίντεο και συζητήσεις για την ομορφιά της φύσης δίνουν και παίρνουν. Προς το τέλος και μετά από ένα αρκετά δυσεύρετο στένωμα φτάνουμε στην τελευταία αίθουσα του σπηλαίου.
Η ανάβαση είναι εξίσου εύκολη και απολαυστική. Συνολικά τα εννέα άτομα ‘’μπες-βγες’’ κάναμε περίπου 6 ώρες, οι οποίες περιελάμβαναν χαλαρή περιήγηση και φωτογραφίσεις. Το σπήλαιο μας φάνηκε αρκετά ζεστό και με το ‘’ζόρισμα’’ των στενωμάτων πιστεύουμε πως η βαμβακερή φόρμα και τα λεπτά ισοθερμικά είναι υπεραρκετά.
Βγαίνοντας συναντήσαμε τον Στάθη ο οποίος είναι βοσκός της στάνης, πολύ κοντά στην είσοδο του σπηλαίου, που διψούσε για πληροφορίες σε σχέση με το βάθος, την μορφολογία και γενικά την ομορφιά του σπηλαίου καθώς δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να το επισκεφτεί.
Ιδιαίτερη μνεία αξίζουν ο Γιώργος και η σύζυγος του, Ειρήνη για την φοβερή φιλοξενία που απλόχερα μας προσέφεραν και να τους ευχαριστούμε όλοι.
Όσο για την ομορφιά του σπηλαίου που ‘’τόσα είχαμε ακούσει’’ όλα ευσταθούν και καμία φωτογραφία δεν μπορεί να απεικονίσει πλήρως το μεγαλείο αυτού του σπηλαίου οπότε ανυπομονούμε να επιστρέψουμε για να το επισκεφτούν ακόμη περισσότεροι φίλοι της σπηλαιολογίας.
Photo Gallery by QuickGallery.com
Η παρέα αποτελείται από πέντε άτομα της ομάδας συν τέσσερεις φίλους από τον σπηλαιολογικό σύλλογο Θησέα. Για την ομορφιά του σπηλαίου είχαμε ακούσει πάρα πολλά και όλοι ανυπομονούσαμε να το εξερευνήσουμε.
Η είσοδος του σπηλαίου, η οποία βρίσκεται στην άκρη ενός βατού χωματόδρομου, προβάλει μπροστά μας ύστερα από 3μιση ώρες. Με γρήγορες κινήσεις φορέσαμε τα υλικά μας και αρχίσαμε το αρμάτωμα.
Στήνονται δυο διαδρομές, (αφού είμαστε εννέα άτομα). Παρότι το 1ο κατέβασμα φτάνει στα -40 μέτρα, το αρμάτωμα σταματάει στα -30 μέτρα βάθος, εκεί υπάρχει πατάρι και εκεί αρχίζει το παιχνίδι: Το σπήλαιο έχει πολλά στενώματα που οδηγούν σε σχετικά μικρές αλλά πανέμορφες αίθουσες και σε σημεία με αρκετές εναλλακτικές διαδρομές.
Προχωρώντας βαθύτερα συναντάμε ολόλευκα κοράλλια, κουρτίνες, γκουρ, λιμνούλες και εντυπωσιακούς σταλαγμιτικούς σχηματισμούς. Θέλει πολλή προσοχή από όλους μας ώστε να μην ‘’λερώσουμε’’ την ομορφιά του σπηλαίου, η σπάσουμε τα φρεσκοσχηματισμένα σταλαγμιτικά και απλά να την απολαύσουμε.
Η διαδρομή που ακολουθούμε είναι κατηφορική και φτάνουμε στο δεύτερο κατέβασμα που είναι περίπου 20 μέτρα. Φτάνοντας κάτω αφήνουμε πλέον τα υλικά μας και συνεχίζουμε την πορεία μας μέσα στην καρδιά του σπηλαίου.
Αντιστηρίξεις, στενώματα, καταρριχητικά κατεβασματάκια και μικρές διαδοχικές αίθουσες εντυπωσιακά στολισμένες κρατάνε τον ενθουσιασμό μας στα ύψη. Φωτογραφίες, βίντεο και συζητήσεις για την ομορφιά της φύσης δίνουν και παίρνουν. Προς το τέλος και μετά από ένα αρκετά δυσεύρετο στένωμα φτάνουμε στην τελευταία αίθουσα του σπηλαίου.
Η ανάβαση είναι εξίσου εύκολη και απολαυστική. Συνολικά τα εννέα άτομα ‘’μπες-βγες’’ κάναμε περίπου 6 ώρες, οι οποίες περιελάμβαναν χαλαρή περιήγηση και φωτογραφίσεις. Το σπήλαιο μας φάνηκε αρκετά ζεστό και με το ‘’ζόρισμα’’ των στενωμάτων πιστεύουμε πως η βαμβακερή φόρμα και τα λεπτά ισοθερμικά είναι υπεραρκετά.
Βγαίνοντας συναντήσαμε τον Στάθη ο οποίος είναι βοσκός της στάνης, πολύ κοντά στην είσοδο του σπηλαίου, που διψούσε για πληροφορίες σε σχέση με το βάθος, την μορφολογία και γενικά την ομορφιά του σπηλαίου καθώς δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να το επισκεφτεί.
Ιδιαίτερη μνεία αξίζουν ο Γιώργος και η σύζυγος του, Ειρήνη για την φοβερή φιλοξενία που απλόχερα μας προσέφεραν και να τους ευχαριστούμε όλοι.
Όσο για την ομορφιά του σπηλαίου που ‘’τόσα είχαμε ακούσει’’ όλα ευσταθούν και καμία φωτογραφία δεν μπορεί να απεικονίσει πλήρως το μεγαλείο αυτού του σπηλαίου οπότε ανυπομονούμε να επιστρέψουμε για να το επισκεφτούν ακόμη περισσότεροι φίλοι της σπηλαιολογίας.
Photo Gallery by QuickGallery.com
No comments:
Post a Comment